Debutboka mi frå 1997 – som nokså tilfeldig vart ei krimbok. Eg hadde lyst til å fortelja om eit fenomen eg hugsar frå min eigen barndom i Skjåk. Det handla om menneske som kledde seg ut og gjekk rundt i mørke kveldar for å skremme, særleg ungar var livredde for det vi kalla «Langfyrkja».
Det namnet fekk ho/han fordi den utkledde gjekk på styltrer og bar eit kvitt laken over seg, dermed vart det eit slags langt vesen, ei lang førkje. Langfyrkja dukka opp i mørke haustkveldar, og det var ikkje den same som kledde seg ut kvart år.
Eg fann ut at denne historia kunne passe som ei krimbok, og la inn eit drap, samtidig som eg brukte andre historier og skumle ting eg hugsa frå oppveksten. Det passa derfor å leggje handlinga til oppvekståra mine på sekstitalet.
To av hovudpersonane er søstrene Vigdis og Klara Viken på 16 og 10 år. Den sentrale etterforskaren er Mons Strand frå Kripos. Dette er første boka av fleire med Mons Strand.
Langfyrkja – eit skrømt i mørkret.
Men det var noko nytt denne gongen, som gjorde at fleire enn før kjende frysningane – ho hadde festa ein plakat på ryggen, der det stod: «DET SKAL SKJE EI ULYKKE». Utpå hausten hadde det skjedd ei ulykke – eller kanskje var det ikkje «berre» ei ulykke?
Magnhild Bruheims fortetta spenningsroman vitnar om inngåande kjennskap til norsk bygdeliv. Tvers gjennom overtru, rykteflaum, misunning og sjalusi lyser varmen frå dette samfunnet imot oss. Med innlevande forståing skildrar forfattaren korleis eit mord kan skje – også i ei lita fredeleg fjellbygd.