Stjernefallet
Skodespelar Eva Lindbo var ei stor stjerne, før ho brått trekte seg frå rampelyset. Den siste tida har ho budd åleine på Finnskogen. Dit drar journalist Tuva Velid for å intervjue henne, men da ho kjem til huset, finn ho Lindbo drepen.
Mens politiet etterforskar drapet, nøstar Velid vidare i historia til den døde. Kvifor trekte Lindbo seg frå draumerolla? Kva var det ho hadde funne ut om sorg og overgrep?
Ein lokal slektsforskar kan fortelja at far til Lindbo i 1956 vart skulda for eit drap. Kva for hemmelegheiter skjuler seg i historia om tateren Jørgensen og vennen hans av bondeslekt?
- «Medrivande, levande og med eit framifrå nynorsk.»
- «Finurlig plot, flytende godt fortalt, meningsfull folkelivsskildring, spennende til siste slutt.»
- «Anbefales. Spanande frå det fyrste til det siste. Terningskast 6.»
- «Stjernefall er en velskrevet bok med ei godt skrudd sammen draps- og etterforskningsintrige, og nyanserte og dermed troverdige skildrete personer. Fri for spekulative voldsscener – til gjengjeld drives handlingen fram av bl a den snedige måten forfatteren suger oss inn i viktige temaer på. En terningkast 5-bok!»
- «Godt skrevet, bra driv i historien og en interessant rammefortelling.»
Lytt til opplesing frå boka:
Les utdrag frå Stjernefallet
Langt inne på Finnskogen, på den svenske sida av riksgrensa, oppstod ein gong eit fenomen ingen kan forklare.
Eit korsmerke i jorda. Korset er tydeleg og har vore der så lenge folk i området kan hugse. Ingen veit opphav eller årsak. Vegetasjonen har aldri klart å fjerne det. Det er som eit sår som aldri vil gro.
Forskarar har studert det og prøvd seg med forklaringar, utan at folk blir så særleg klokare.
Folk som hadde levd her før, ante makter i jorda. Staden har derfor hatt ein mystikk over seg. Noko uforklarleg, som samtidig var skremmande. Kvilte det ei forbanning over staden, eller var korset eit godt teikn?
Akkurat på denne staden fann dei liket. Den døde var plassert over korset i marka. Rundt stod granskogen tett og tung.
Sjølve ansiktet til mannen såg fredfullt ut, som om døden hadde kome roleg og forsonande. Men eit dødt ansikt teier om det som skjedde sekunda før. Eventuell smerte, liding og angst blir viska ut. Det var likevel ingen tvil om at den som låg her, hadde kjent både smerte og angst før døden overtok. Skadar i bakhovudet tydde på harde slag. I eit sår på venstre side av brystet stod ein kniv, som eit punktum på det heile. Kniven var ikkje stor, og skaftet hadde inngravert eit sirleg mønster.
Kva var det for drama som enda her?
Kapittel 1
Ho gjekk nøye gjennom papira ein gong til og kjende sinnet som bobla opp. Så kasta ho dyna til sides og reiste seg frå senga. Gjekk på nakne føter dei få stega bort til vindauget og det grå dagslyset. Soverommet hadde utsyn mot skogen. Tett skog så langt auget kunne sjå. Trea stod tunge av natteregn. Skodda låg som eit grått slør mellom dei. Plutseleg kjende ho kor lei ho var av denne skogen. Kor ferdig ho var med alt her. Tida i einsemd hadde vart lenge nok. Nå ville ho tilbake, til byen, til menneska, til livet. Leva nokre gode år der mens ho ennå hadde helsa.
Eva Lindbo hadde funne svaret ho leitte etter. Siste brikka var på plass. Sanninga var avslørt. Nå sat ho med det endelege beviset, svaret ho hadde søkt etter. Dokumentet ho hadde venta på dei siste dagane. Oppdraget var utført, snart var historia på veg ut i det offentlege rommet.
Burde ho kontakte journalisten og framskunde avtalen? Plutseleg var det ei kjensle av fridom som steig opp i henne og bles bort ein del av sinnet. Fri! Ho bar ikkje lenger på skuld eller ansvar for andre. Dottera måtte klare seg sjølv, slik ho hadde oppført seg. Det var så visst ikkje forsoning ho hadde kome her for etter alle desse åra. Da ho snudde seg, hadde papira glidd frå senga og ned på golvet. Kanskje var det katten som hadde skyvd dei ned for å få all plassen for seg sjølv. Han låg der doven og breia seg. Ho bøygde seg og tok opp dokumenta, det øvste var kopi av ein avisartikkel om drapssaka. Den døde kroppen vart funnen på svensk side av grensa, på ein plass som var forbunden med ein viss mystikk. Eit kors i jorda som aldri grodde. Dødsårsaka var slag i bakhovudet, knust kranium. Men teoriane gjekk ut på at drapet hadde skjedd ein annan plass, og at liket var flytta etterpå.
I fleire månader hadde ho søkt for å finne svaret på kva som hadde skjedd drapsdagen. Ho hadde nekta å slå seg til ro med forklaringa ho hadde fått, kjende på seg at det fanst noko bakanfor. Nå visste ho meir, nok til å forandre på den offisielle forklaringa.
Det siste dokumentet omhandla ei sak av nyare dato og viste korleis vondskap og menneskeforakt kunne gå i arv.
Ho greip kleda som låg slengde over ein stol, klar til å gå på badet. Etterpå ville ho finne telefonnummeret til journalisten, høyre om det var mogleg for henne å koma tidlegare enn dei hadde avtalt, helst så snart som råd. Historia skulle ut. Og huset kjendest ikkje lenger som ein trygg stad etter det som hadde skjedd for eit par dagar sidan.
Handa låg på dørklinka da det banka på inngangsdøra nede. Ho skvatt til.
Så tidleg? Eller var det dei andre som kom tilbake enda ein gong, skulle ho ikkje få fred for dei?
Kroppen rørte seg ikkje, handa vart liggjande i ro. Ingen lyd kom frå henne.
Det banka på nytt, hardare. Raskt trekte ho på seg langbuksa og smette ei trøye over hovudet. Ho kunne like godt møte det som venta, først som sist.
Før ho gjekk ut av rommet, kasta ho eit blikk tilbake. Papira!
Ho samla alle dokumenta i ein bunke. Raskt opna ho ei djup kommodeskuffe, stappfull av klede, og la papira i botnen.
Katten gadd ikkje røre på seg.
Ho gjekk ut av rommet, lukka døra stille bak seg og gjekk ned for å opne.